ΣΑΝ ΑΠΟΔΕΚΑΤΙΣΜΕΝΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΣΤΑ ΧΙΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ ΗΤΑΝ εκείνο το μαρτυρικό περπάτημα στο μονοπάτι. Το φεγγάρι ακόμα δυνατό, η παλιά σκάλα του μεταλλείου σκοτεινή από κάτω μας, η θάλασσα να στραφταλίζει λίγο θαμπά. Δεν μιλούσαμε. Εκτός από τον Αντώνη και τη Σάρα που είχαν ξεκαθαρίσει τις διαφορές τους και βαδίζαν με τα χέρια ενωμένα, εκείνη πίσω του, γελώντας πού και πού με κανένα γλυκόλογο της ανακωχής. Η Σοφία με τη Λίνα τρίκλιζαν ακόμη, αλλά τις κρατούσε η αγωνία μην γκρεμιστεί ο Τάις που προσπαθούσε να περπατήσει ευθεία, όμως τα κιλά του λικέρ τον λίκνιζαν βαριά. Ο Αλέξανδρος πίσω μου, τελευταίος, κάπως σαν επιστάτης των ανώριμων συνομήλικων της αδελφής του. Κάνουμε ένα τσιγάρο; με ρώτησε όταν φτάσαμε στον Άγιο Χαράλαμπο. Βλέπαμε τους άλλους μπροστά να κατηφορίζουν ασφαλείς προς τα κελιά και τον Ραφελέτο. Δεν είχαμε ξαναμείνει μόνοι ποτέ, γιατί όχι;
Σεπτέμβριος 1977. Μια παρέα πρωτοετών φοιτητών της Νομικής, αγόρια και κορίτσια σε ζευγάρια, πηγαίνουν διακοπές στη Σίφνο. Εκεί τους περιμένει ο Αλέξανδρος, ο μεγάλος αδελφός της Σοφίας. Τόποι και χρόνοι πλέκονται, άνθρωποι ιστορούνται με ματιά ανατόμου, η ζωή κυλάει τριάντα χρόνια. Σίφνος, Αθήνα, Οξφόρδη και πάλι Σίφνος. Ο συγγραφέας δίνει άπλετο χώρο στην βιωματική περιγραφή του νησιού, που επανέρχεται συνέχεια στο παρόν σαν στοργική και ξένοιαστη καλοκαιριάτικη ανάμνηση.
Όμως, κάτω από τη γλύκα της μνήμης, ρέει υπόκωφα ένα ορμητικό, ξεχειλισμένο ποτάμι.